Rozdział 7

   Nadal nie znałaś odpowiedzi na nurtujące Cię pytania. Tak mijały godziny, dni, miesiące. Twój brzuszek stał się już bardzo widoczny, zważywszy na to, że był to siódmy miesiąc. W każdym dniu Twojej szarej rzeczywistości wspierała Cię Ania, jednak od pewnego czasu mieszka u Ciebie do czasu narodzin dziecka kuzynka, Paulina. Przynajmniej masz się do kogo wieczorami odzywać...W klubie opowiedziałaś o tym, że spodziewasz się dziecka i wolałabyś nie pracować przez ten czas. Oczywiście powiedziałaś też, żeby nikomu o tym nie mówili. Andrzeja starałaś się unikać i umiejętnie Ci się to udawało.

  Któregoś słonecznego sierpniowego popołudnia Ania zaprosiła Cię do siebie. Z racji tego, że pogoda wręcz prosiła się o to, żeby wyjść z domu, postanowiłaś się przespacerować. Idąc w stronę mieszkania blondynki mijałaś wiele szczęśliwych rodzin z dziećmi. Było Ci strasznie przykro. Próbowałaś sobie wyobrazić jak będzie wyglądała przyszłość, jednak nijak nie potrafiłaś. Żal Ci było dziecka, którego rodzice ze sobą nie rozmawiają. Zresztą na własne życzenie, Twoje życzenie.

  U blondynki rozmawiacie o różnych błahostkach, aby tylko uniknąć tematu Andrzeja i dziecka. Po chwili słyszycie, że ktoś otwiera drzwi. To wracający z treningu Maciek, z którym ostatnio strasznie się zaprzyjaźniłaś. Wchodząc do pokoju, w którym przebywasz wraz z Anią robi zdziwioną minę, po czym szepta :
-Przepraszam Wiki, nie wiedziałem...-patrzysz na niego pytającym wzrokiem, on nie mówi nic więcej. Po chwili jednak już wiesz o co chodzi, a właściwie widzisz: w drzwiach staje Andrzej. Twoja mina w tym momencie jest nie do opisania. Nie wiesz, czy uciec, czy zapaść się pod ziemię...Chwilę później wypalasz, że na Ciebie czas i wychodzisz idąc szybkim krokiem. To na nic. Po chwilę podbiega do Ciebie niczego nie świadomy szatyn.
-Gratuluję-słyszysz.
-Dzięki-wymuszasz uśmiech, starając się ukryć swoje zdenerwowanie.
-Facet ma niezłe szczęście- mówi. Ty nie odpowiadasz nic, tylko po raz kolejny się uśmiechasz.
-Chłopiec czy dziewczynka?
-Chłopiec-odpowiadasz.
-Zawsze chciałaś mieć synka.-nie jesteś w stanie nic powiedzieć. On pamięta o Tobie takie szczegóły.
-Fakt, ale chyba Ty też - wypalasz.
-No tak, ale to zupełnie inna sprawa.
-Przepraszam - odpowiadasz zmieszana.
-Nie masz za co- uśmiecha się troskliwie.
-Cześć - mówisz dochodząc do miejsca swojego zamieszkania.
-Wiki-słyszysz-trzymaj się-mówi, po czym całuje Cię w policzek. Jak się wtedy czujesz? Jak ostatnia idiotka. Wiesz, że on w końcu musi się o tym dowiedzieć. Nie wiesz, jak zareaguje, ale dziecko musi mieć ojca. Kolejną noc nie śpisz. Znów bijasz się z myślami wspominając dawne czasy... Już niedługo urodzisz, a Andrzej nawet nie wie, że za niespełna ponad miesiąc zostanie ojcem...

____________________________________
Tym razem takie coś.
Jastrzębie z brązowym medalem, cudownie!
A Kamil z Kryształową Kulą. Strasznie mi będzie skoków brakować, ale mam nadzieje, że jakoś siatkówka mi to chociaż w pewnym stopni zrekompensuje :)

do piątku,
Pozdrawiam Karolina :*