Rozdział 4

  Po kilku minutowym spacerku dochodzisz do hali. Już przy wejściu widzisz prezesa stojącego razem z trenerami. Podchodzisz, witasz się i przedstawiasz, po czym zaprowadzają Cię na halę. Kiedy pan Konrad przedstawia Cię zawodnikom, widzisz na twarzy Andrzeja ogromne zdziwienie. Nic więcej nie możesz wyczytać...Potem podchodzisz do każdego z zawodników podając rękę. Na końcu jest On.
-Kiedy wróciłaś?-pyta, będąc dalej w ogromnym szoku.
-Jakiś miesiąc temu.
-Możemy porozmawiać?
-Nie tu.
-Proszę, poczekaj na mnie po treningu.-gdy to mówi, patrzysz w jego cudowne oczy pełne blasku, za którymi tak bardzo tęskniłaś. Ulegasz, zgadzasz się na spotkanie.
 Półtorej godzinny trening ciągnie się nieubłaganie. Kilka razy zauważyłaś, że chwilami zerkał na Ciebie i posyłał delikatny uśmiech. Twoja praca była bardzo podobna do tamtej, więc bez problemu sobie poradziłaś. Po skończonym treningu bierzesz kurtkę i od tak chcesz wyjść, jednak on Ci to uniemożliwia łapiąc za rękę.
-Zapomniałaś?-pyta lekko uśmiechając się i nadal trzymając Cię za rękę. Tak naprawdę chciałaś uniknąć tej rozmowy, ale wiedziałaś, że jest już zdecydowanie za późno...
 
   Czekasz na niego siedząc na ławce przed pięknie oświetloną halą.
-Jeszcze się przeziębisz-słyszysz jego głos za plecami.
-Nie musisz się martwić - wymuszasz uśmiech.
-Pójdziemy do mnie?-proponuje, po czym się zgadzasz. Do mieszkania szatyna idziecie w ciszy. Żadne z Was nie chce nic powiedzieć.
Po chwili siedzicie już u niego w salonie.
-Napijesz się? - pyta. Zgadzasz się, wiedząc, że na trzeźwo nie dasz rady. Po wypiciu dwóch butelek czerwonego trunku atmosfera się rozluźniła. Do pewnego momentu toczycie normalną rozmowę na najzwyklejsze tematy, lecz później Andrzej poruszył niewygodny dla Waszej dwójki temat.
- Dlaczego wyjechałaś tak nagle?
-Rodzice uprzedzili mnie o tym dzień przed wylotem. Zostawiłam Ci tą głupią kartkę, bo byłeś wtedy w Warszawie. A gdybym zadzwoniła albo pojechała do Ciebie, to jeszcze bardzie bym się załamała...
-Załamała?
-No, nawet nie wiesz, jak trudno było mi to wszystko zostawić.
-Myślałem, że już Cię nigdy nie zobaczę.
-A jednak... Andrzej?
-Tak?
-Czy Ty... myślałeś o mnie?
-No pewnie. Każdego dnia brakowało mi Ciebie. Cholernie za Tobą tęskniłem... A czy Ty ostatnio byłaś u mnie?
-Tak, ale stchórzyłam...
-Wtedy wpadłaś na mnie. Myślałem, że mi się wydawało, ale jednak nie myliłem się. Cieszę się, że już jesteś...
-A ja się cieszę, że mamy tę rozmowę za sobą.
-Dlaczego?
-Bo bałam się, że nie będziesz chciał mnie znać po tym wszystkim. Jesteś na mnie zły?
-Na Ciebie nigdy, nie potrafię o Tobie zapomnieć...-powiedział po czym zbliżył się do Ciebie na bardzo bliską odległość i złączyliście się w pocałunku. Strasznie brakowało Ci smaku jego ust.
     Wasze ubrania leżą na podłodze, a Wy po oddaniu się całkowitej przyjemności opadacie na andrzejowskie łóżko wyrównując oddechy. Siatkarz obejmuje Cię, po czym zasypiasz...

_____________________________
Rozdział w ramach rekompensaty za piątkową katastrofę. Myślę, że usatysfakcjonuje każdą z Was. Ja sama jestem z niego w miarę zadowolona, ale wszelkie opinie na jego temat pozostawiam Wam.

Widzimy się w piątek. Mam nadzieję, że nie na takiej katastrofie...

Pozdrawiam, Karolina